Opowiadanie

Umrzeć by żyć

Część IX

-Dobrze Olu, zostawię Cię teraz samą. Porozmawiamy jutro z samego rana.
kobieta wstała i wyszła z pomieszczenia zostawiając ją w samotności, o którą tak bardzo prosiła.

Chwilę później w pokoju dziewczyny siedziała już jej rodzina. Tata, ciocia, mała Ilcia, a także bliźniaki Maks i Kacper próbowali nawiązać jakikolwiek kontakt z Olą, która przejęta całą sytuacją nie miała ochoty na rozmowę. W sali trwała niezręczna cisza, w pewnym momencie mała Ilcia wstała z krzesła i położyła się na łóżku obok siostry.
-Ola nie bądź smutna, proszę.
mówiła mała dziewczynka szlochając.
-Wszyscy traktują mnie tutaj jak wariatkę, głupią, małą nastolatkę, której pomieszało się w głowie. Ja nie kłamałam, naprawdę ją widziałam, a skoro zwariowałam to tam gdzie ona przebywa, trafić będę musiała.
-Nie mów tak!
krzyczała Ilcia.
-Nie zwariowałaś, ja też widziałam mamusię, była u nas w domku. Rozmawiałam z nią, ciągle powtarzała, że wróci do mnie jak pozbędzie się siódemki, ale mi nie zrobi krzywdy, bo jestem jeszcze taka malutka. Nie rozumiałam jej. Namawiałam by wszystko mi wytłumaczyła, ale nie chciała.
-I co było dalej?
pytali z przejęciem wszyscy.
-Nie przerywajcie mi, to Wam powiem.
tłumaczyło małe dziecko.
-No i mamusia nie chciała nic mówić i kazała mi iść do łóżeczka bo ona musi tu jeszcze coś załatwić, ale ja już wtedy wiedziałam o co chodzi. Wiecie co wystraszyłam się, powiedziałam jej, że nie może tego zrobić, bo zacznę krzyczeć i obudzi się tatuś, który i tak ją powstrzyma.
-Co wtedy zrobiła mama?
Ola zadawała kolejne pytania.
-Powiedziała, że musi już iść i chyba sama nie wiedziała do tego momentu czym jest siódemka, dopiero gdy powiedziałam jej, że ja wiem to sama wszystko zrozumiała. Zabroniła mi jednak cokolwiek mówić na ten temat, bo wtedy ona zginie.
-Ilka szybko mów o co chodzi z tą siódemką!
mówił zdenerwowany mężczyzna.
-Tato nie mogę. To moja mama, ja ją kocham.
-Dziecko ja nie będę się z Tobą targować, masz w tej chwili powiedzieć mi o co tu chodzi!
- Czy tylko ja tu nic nie rozumiem?
pytała zdezorientowana ciotka dziewczynek.
-A Ty się nie odzywaj !!
zaczął wrzeszczeć Maks.
-Gdyby nie to, że namieszałaś w naszej rodzinie, wszystko byłoby dobrze.
dodał.

Każdy miał do każdego mnóstwo pytań, a Ilcia usiadła na podłodze i wpatrując się w okno zaczęła śpiewać.

Siedem, siedem, siedem

nie licz na szczęście,

nawet nie wiesz ile nieszczęść  kryje w sobie małe szczęście.

Ola szybko wstała z łóżka i podbiegła do siostry.

-Skąd znasz tą piosenkę?

pytała potrząsając dziewczynką.
-Olka uspokój się, to Twoja siostra, a nie jakiś przedmiot.
-Tato nie mów teraz nic, a Ty raz dwa tłumacz mi skąd to znasz!
-Ale, nie krzycz na mnie. Nie pamiętasz jak mamusia nuciła mi tą pioseneczkę, żebym usnęła. Zawsze przy tym tłumaczyła, że nigdy nie można we wszystkim doszukiwać się szczęścia, bo na świecie jest więcej jego przeciwieństwa. Ola nie udawaj, przecież Tobie też ją podobno śpiewała jak byłaś malutka.
-Teraz już pamiętam, tylko dlaczego Ty ją śpiewasz.?
-Nie wiem, jak mamusia wspomniała o siódemce to tak jakoś zaczęłam śpiewać, nie wiem jak to się stało.
-Ja też nie wiem, ale to już wiele wyjaśnia.

Ola zrozumiała, że wcale żadna magiczna istota nie pojawia się w jej głowie, to tylko jej podświadomość przypomina piosenkę, którą ukochana matka śpiewała swoim dzieciom. Tylko skąd ten mężczyzna. Czy to również wytwór jej wyobraźni, a może ona naprawdę zwariowała. O co chodzi z tą nieszczęsną siódemką, która rujnuje życie jej rodziny.

_____________________________________________________

Kolejna część już za mną. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Wiem znowu namieszałam, jestem świadoma tego, że coraz trudniej jest się odnaleźć w tym opowiadaniu. Obiecuję, że już niedługo wszystko się wyjaśni.

Pozdrawia Anka.