KONIEC ŚWIATA

Wiatr huczał przeraźliwe, gałęzie drzew łamały się jedna po drugiej, fruwając po okolicy. Wszędzie roznosiły się krzyki. Zaczęło się! Zaczęło!.  W miasto wkroczyła okropna panika, ludzie zamienili się w dzikie zwierzęta próbujące przeżyć w dziczy. Tak właśnie wyglądało miasto w oczach pięcioletniej Zuzi, która nie rozumiała jeszcze zbyt wiele. Była małym dzieckiem, które nie odczuwało strachu, więc postanowiła wyjść z domu by popatrzeć jak ludzie bawią się w berka. Ubrała swoje różowe buciki i ukochaną kurtkę, którą dostała od swojego taty, to był ostatni prezent jaki od niego otrzymała, a potem jak to jej mamusia mówi wyparował. Zuzia wyszła z domu, niezauważona przez swojego starszego brata, pod którego była opieką. Wychodząc z bloku nie widziała już nikogo, było jej smutno, że już nikt nie bawi się w berka. Postanowiła jednak nie wracać do domu, wiedziała, że brat będzie na nią krzyczał, tylko tyle potrafił. Przed odejściem taty był inny, bawił się z nią, pilnował jej i nawet mówił jak bardzo ją kocha, a teraz to już nawet z nią nie rozmawia. Niechętnie zostaje w domu gdy mama wychodzi do pracy. Dziewczynka szła spacerkiem rozglądając  się dookoła. Pierwszy raz świat wydawał jej się piękny.  Ona szła, a wszystko inne wyglądała tak jakby podążało za nią. Słyszała głosy jakie przynosił do niej uszu wiatr. Koniec świata, koniec świata, to już jest koniec tego świata. Dla innych ludzi tak było, ale Zuzia myślała inaczej, a  jeśli koniec nie jest końcem tylko początkiem, to może w końcu do mojego domku trafi szczęście. Zuzia była bardzo mądrą dziewczynką, zawsze wieczorem gdy zostawała sama w pokoju rozmawiała z Bogiem, prosiła o uśmiech dla mamy i głos dla brata, które zabrał ze sobą jej tatuś, wtedy gdy pakował swoje rzeczy do dużej czarnej walizki. Zuzia myślała, że wtedy jej tata przez przypadek zapakował do walizki najpiękniejsze cechy mamy i brata.  

Nagle dziewczynka poczuła wielki ból i upadła. Czuła jak nagle traci wszystko, mamę, tatę i brata.  W pewnym momencie ból ustał, a gałąź, która uderzyła dziewczynkę poleciała dalej.  Jednak Zuzia trochę się wystraszyła i postanowiła szybko wrócić do domu.  Dla pięcioletniego dziecka widok domu był przerażający. Otwierając drzwi zobaczyła tatę i brata, grających razem w grę planszową, W drugim pokoju siedziała jej mama, która pierwszy raz od dawna była uśmiechnięta. To było najdziwniejsze dla Zuzi, wystraszyła się, zaczęła płakać, niestety pierwszy raz jej mama nie podeszła do niej by ją przytulić, pobiegła do brata by powiedzieć mu o tym co się stało, niestety, on jej nie widział.  Dla niej to było takie smutne świat z dnia na dzień stawał się bardziej kolorowy, radosny i piękny. Ludzie byli ciągle uśmiechnięci, dla nikogo z nich nie było rzeczy niemożliwych. Liczyła się tylko chwila, a dziewczynka jako jedyna była sama. Małe dziecko błąkało się po ogromnym świecie bez opieki. Brak miłości, ciepła i bezpieczeństwa, zabijało dziewczynkę. Każdego kolejnego dnia stawała się słabsza, smutniejsza. Energia ulatniała się z niej jak para z czajnika z gotującą się wodą. To był moment. Wtedy pierwszy raz Zuzia upadła na ziemię tracąc przytomność. Leżąc przez krótki czas na drodze usłyszała głos. 

-Powstrzymaj swój własny koniec świata.

 Postać mówiąca te słowa zniknęła w momencie gdy dziewczynka otworzyła oczy. Wstała i pobiegła do domu. Tam zobaczyła znowu swoją rodzinę, która była w bardzo złym nastroju, wszyscy płakali, byli ubrani na czarno i oglądali rodzinne zdjęcia. Zuzia nie wiedziała o co chodzi, więc postanowiła, że na tą noc zostanie w domu. Wczesnym rankiem usłyszała głosy jej rodziny. Wszyscy znowu ubrani na czarno wychodzili właśnie z domu. Dziewczynka postanowiła pójść za nimi. Ich spacer nie trwał jednak długo, po niespełna 15 minutach doszli na miejsce. Dla Zuzi było niezrozumiałe to, że jej rodzina przyszła na cmentarz, po co tu przyszli zastanawiała sie. Wszystko się wyjaśniło gdy podeszli do małego grobu, na którym było napisane:

 „Zuzanna Milówka, mała dziewczynka, która

 próbowała przezwyciężyć koniec świata”. 

 Teraz wszystko było jasne, to, że coś uderzyło ją w głowę to wcale nie było snem, ona teraz jest duchem, ale nadal nie rozumiała jednego dlaczego Bóg jej to robi, przecież ona prosiła tylko o drobną przysługę dla swojej mamy i brata. Jej rodzina wróciła do domu, a świat razem z nią stawał się ponury i szary. Tylko Zuzia nadal była ubrana w kolorowe ubranka i tylko na jej twarzy widniał uśmiech. Dziewczynce było smutno, czuła, że to wszystko dzieje się przez nią. Pragnęła wszystko naprawić, jednocześnie wiedziała, że to był jakiś koniec świata w jej życiu. Bała się tego, że już nigdy nie będzie mogła przytulić swojej mamy i powiedzieć kocham do brata, nawet jeśli oni mieli zawsze już być tacy jak przedtem.  Zuzia nie chciała już aby jej tata oddał skradziony uśmiech  i głos. Pragnęła tylko cofnąć czas, tak by być znowu z rodziną. Mijały dni, nic się nie zmieniało, poza jednym. Świat rodził się na nowo. Powracały kolory, zielony, niebieski, czerwony  i na końcu żółty, a razem z żółtym pojawiła się jasność.  Wszyscy ludzie znów byli radośni, nawet jej rodzina znów była szczęśliwa, zapomnieli o wszystkich zmartwieniach i o niej także. Grób przestał być odwiedzany, stał się pusty i ponury jak serduszko dziewczynki. Zuzia nie chciała tego,  pragnęła by rodzina o niej pamiętała, niestety oni zapomnieli. Pewnej nocy gdy Zuzia kładła się spać postanowiła znów porozmawiać z Bogiem, powiedziała mu kilka bardzo mądrych słów:

-Panie Boże chciałam Ci podziękować. Spełniłeś moją prośbę i moja rodzina znów jest szczęśliwa. Niech o mnie nie pamiętają lecz będą szczęśliwi, ale błagam nie karz mi na to patrzeć, bo czuje, że tracę serce. Zabierz mnie do siebie, proszę. Dobranoc.

W nocy do dziewczynki znów przyszła ta sama postać co kiedyś uśmiechnęła się do niej i powiedziała: 

-Taka mała, a jakie serce”, znikając wypowiedziała jeszcze dziwne zdanie „Bóg przygotował koniec świata, lecz żaden człowiek go nie przewidzi, a wasze końce świata to tylko zamknięcie kolejnego etapu życia. Wczesnym rankiem dziewczynka otworzyła oczy, ujrzała rażąco białe pomieszczenie, rozejrzała się dookoła i ujrzała całą swoją rodzinę. Wszyscy zaczęli płakać ze szczęścia gdy okazało się, że Zuzia wybudziła się ze śpiączki, w której była od roku. Dziewczynka gdy zdała sobie sprawę, że to wszystko to było po to by naprawić jej rodzinę powiedziała głośno, dziękuje  Ci.  Miejskie gazety zaczęły pisać: 

miał być koniec przyszedł cud, by pokazać, że jest Bóg. Ludzie zrozumieli, że na koniec świata nie mają wpływu.